Een week naar de ISU, 75km oké niet alles, een marathon lopen om mezelf vreselijk pijn te doen en af te zien, puur uit frustratie! verstandig, ik weet het niet maar ik ga het wel doen.
Ik had gehoopt op een hoop regen, wind, natte sneeuw en alles wat niet leuk is! Helaas is er alleen maar wind die best lastig is. Bij de start toch weer een aantal bekenden, altijd leuk. Ook hier weer mensen met Camelbags, waarom er staat elke 5 km een post. Ook erg frusterend dat ik altijd vuil zie ligeen van lopers, stelletje …. als je het mee kunt nemen, kan het ook mee terug. Respect is jammer genoeg voor die klo….nergens te vinden, ze mogen allebei hun poten breken en dat meen ik.
Pang en weg zijn we. gelijk een grote groep in mijn nek, waar ik een hekel aan heb. regelmatig staat er iemand op mijn hielen en er is niemand die de kop overneemt! bij een km of 25 vraag ik mezelf af of ze zelf hun kont wel kunnen afvegen. Ga ik zachter lopen, hun ook, ik harder hun ook, vreselijk. Laat mij maar een trail lopen helemaal alleen. Bij 38 km is bij mij alles op en valt de snelheid vreselijk naar beneden. Niet genoeg getankt, te hard gelopen, te veel gedaan afgelopen week. Dit alles bij elkaar is nu een drama, pijn doet het niet, jammer genoeg. Met een dribbeltje finish ik in 3:07. Eigenlijk nog niet zo slecht, alleen 5 min verlies in 4 km en ook nog niks geleden of afgezien. Toch maar iets zoeken waar ik mezelf even vreselijk pijn kan doen. Olne Spa Olne?
