Ultrabalathon 2023 Revanche

Na de teleurstelling van vorig hadden we, Hans en ik, gelijk besloten om dit jaar terug te gaan. Dus op woensdag 3 mei in het vliegtuig op naar Hongarije. We zijn er dit keer een dag eerder als vorig jaar dus kunnen we alles heel relaxt doen. Om een uur of 3 mogen we het hotel in, all inclusive ook nog en kunnen we lekker wat eten en drinken. die avond kunnen we mooi inschatten hoe laat het donker wordt voor de planning van de dropbags. Na een heerlijke nachtrust zijn we de volgende dag redelijk op tijd wakker en lopen we na een heerlijk ontbijt richting start om de dropbags af te geven en de wedstrijdchips op te halen. In de middag is er een briefing en daar gaan we ook naar toe, gelijk is er een al you can eat pasta party welke ook bij de inschrijving inbegrepen is. Na ruim een 15 minuten Hongaars aangehoord te hebben zegt er ineens iemand” for the international people are there any questions” en dat was het. dat was dus de briefing lachen we! we wandelen terug en gaan nog lekker wat drinken en eten. in het hotel.

Racedag!

Na een heerlijke slechte nacht slapen, zenuwen, zenuwen en zenuwen lang geleden dat ik zo zenuwachtig was wandelen we om een uur of 6 richting start met een strak blauwe lucht boven ons. Na een stukje High way to Hell van AC DC wordt er in het Hongaars afgeteld en mogen we eindelijk om 07:00 weg voor ons rondje. Heerlijk om te mogen lopen na al die zenuwen. Ik heb er dit jaar heel veel vertrouwen in en loop een lekker tempo. Bij de posten, er staan er 42, probeer ik 1 beker sportdrank te pakken om de 15 a 20 km wil ik een Maurten gel nemen die in mijn zak zitten en voor ik er erg in heb ben ik al bij km 20. We lopen nu over fietspaden langs het meer met wat bomen en heerlijk fluitende vogels. Als we rond de 30 zitten krijgen we de eerste klim en deze wandel ik stevig naar boven, nu gaan we naar de eerste grote post op 39km.Dit is bij sponsor Varga een wijnboer waar we door het pand lopen tussen joekels van wijnvaten wat toch wel heel bijzonder is. Ondertussen hebben we al diverse keren ook de spoorlijn overgestoken, als je door het rode licht loopt is het eindde wedstrijd er staan heel de wedstrijd 2 man om te controleren. achteraf blijkt dat er toch teams daarvoor uit de wedstrijd zijn gehaald. Rond de 50km gaan we de eerste klim op richting een kasteel wat een hele stevige klim is. Nu komen we op het voor mij moeilijke stuk hier ging het vorig jaar fout en bij de 60 was het toen over. Nu loop ik met opgeheven hoofd en vol zelfvertrouwen verder naar het onbekende. Het parcours wordt eigenlijk alleen maar mooier en zo ben ik weer bij de post waar je ook een maaltijd kunt nuttigen en ik neem een bordje pasta. Voor ik het vergeet er staan ook posten waar je de chip moet laten scannen deze zijn van te voren niet bekend maar staan om de ongeveer 10km je mag er 2 missen. Als je bij zo’n post komt staan ze al te roepen en met de scanner te zwaaien. Op de posten wordt je echt super geholpen, als je drinken wilt helpen ze echt met alles. De run is green en je loopt met een eigen beker en dat zijn van die slappe dingen die niet blijven staan. Ook geven ze alles aan waar je om vraagt, ze kauwen het net niet voor, echt een top organisatie. Op na de eerste dropbag km 90. ondertussen lopen we aan de andere kant van het meer en zitten er hele rare dieren in het riet die een heel bijzonder geluid maken, Hans had ze ook gehoord en zei precies hetzelfde. Het is ook heerlijk warm en de zon brand lekker op mijn hoofd wat een lichte hoofdpijn geeft, daarom het ik al even besloten om vanaf km 4o minimaal 2 bekers sportdrank te nemen. Bij de posten staan ook tomaten en keukenzout waar ik mijn stukje tomaat in dompel, boterhammetje erbij soms alleen met boter soms met jam heerlijk. Van te voren had ik in gedachten en hoopte ik dat ik tot de 140 goed zou blijven gaan dat is nu in ieder geval nog wel. Aan de andere kant van de start zitten we nu en hier zijn veel hotels en campings . De wegen zijn heerlijk rustig het publiek roept haydar haydar dacht ik, bleek dus hajra te zijn wat ongeveer hetzelfde klinkt. gelukkig is de zon al minder sterk en de hoofdpijn hetzelfde gebleven. 105 km, halverwege nu gaan we terugtellen wat een …….eind denk ik en waar zou Hans nu zitten denk ik.Hier liggen heel veel platte hazelwormen op de weg valt me op, soms ook een gewone ronde, die leefde dus nog erg mooie beestjes en de vogels fluiten er heerlijk op los het wordt alleen maar mooier. De sportdrank ben ik eigenlijk wel een beetje beu, alleen is er weinig keuze wat dat betreft, water, cola of sportdrank misschien een tip om wat andere smaken sportdrank te hebben. De km vliegen nog steeds voorbij en ik ben bijna bij de 2 dropbag van mij km 14o. Weer even aan mijn maatje gedacht, waar zou hij zitten? Het gaat nog steeds, naar omstandigheden, lekker en ik besluit om geen jasje te pakken voor de nacht. Ik weet nu al dat ik ga finishen, het is nu nog maar 70 km en de cut off tijd haal ik makkelijk. heerlijk de nacht in, ik vind dat zo iets speciaals. Het is volle maan en hij is ook verschrikkelijk mooi om te zien. Zelfs in het donker fluiten de vogels nog, ik voel mijzelf zo gelukkig en bijzonder dat ik dit allemaal mag meemaken en hoop dat Hans dat ook kan en vind! Ondertussen heb ik besloten dat ik vanaf de 170 ongeveer cola ga drinken. We komen weer bij de spoorlijn en er staan nog steeds 2 man bij iedere overweg te controleren en kou te lijden. Ik heb er nu spijt van dat ik niks warmer aan gedaan heb, het is wat aan de frisse kant. Bij de 160 km krijgen we een hele stevige klim, de langste en zwaarste van het rondje, omhoog over de spoorlijn. Omhoog gaan betekend ook weer dalen en dit is net zo als omhoog stijl en lang dat voelt niet echt lekker meer nu. De cola werkt goed en ik heb een paar keer op mijn horloge gekeken, doe ik normaal niet en ik blijk een gemiddelde van 10 km per uur te lopen! Hoe kan dat nou denk ik, op zoek naar klokken bij de stations maar niks te zien weer kijken, ja klopt toch 10 per ongeveer. Ook de koekoeks, die hier heel veel zitten, staan niet bij!. Dat kan niet denk ik en bij de 165 kijk ik bij de post en blijkt het toch te kloppen. Nu voel ik mijzelf weer super, op wat pijntjes na dan, ongeveer alles onder de gordel is gevoelig of is het nou pijn. Na de volgende post, 170km, krijgen we nog een korte maar stevige afdaling en ik wil naar beneden dribbelen alleen ik kan mijzelf niet houden en het schiet ergens in mijn rug! Beng, hardlopen is over lekker slim Jan denk ik waarom ook niet gewoon gewandeld naar beneden, coördinatie was al niks en dan hardlopen naar beneden amateur dom dom en nog eens dom! Ik besluit om gewoon stevig te gaan wandelen, het ziet er niet uit en zeer deed het toch al. Met nog 40 te gaan haal ik nog steeds de cut off tijd dus niet klagen maar lopen. Stiekem even aan iemand achter me gedacht en hopen dat hij nog bezig is dan red hij het ook. De plaatsnamen hier zijn echt verassend zie ik en beginnen zeer gevarieerd met Balaton. Nadeel van wandelen is dat het extra lang duurt, voordeel ik zie nu ook niks van de omgeving, coördinatie nul en het ziet er niet uit. Ik kom nu op bekend terrein langs deze weg is het nog een km of 20 3 uur wandelen nog en door. Saai, saai en heel saai is het nu maar ik moet door kan niet meer genieten en wil zo snel mogelijk finishen nu. Eindelijk loop ik langs de weg het laatste stukje om Balatonfured in te lopen, 6 km nog een klein uurtje. Het begint langzaam licht te worden en ik loop nu de boulevard op richting ons hotel. Eindelijk daar is de rotonde nog 300 meter, even die rot stenen omhoog, er komen startende teams naar beneden gevlogen en hier staat de laatste chippost en stopt de tijdregistratie. Op de blauwe loper dribbel ik door mijn finisher lint en voel even niks meer.

Over de finish besef ik pas wat een …… eind het is. Ik heb een Fishermans friend momentje en ga rustig zitten krijg drinken aangeboden en wat te eten, heerlijke goulashsoep. Er staan 2 massage tafels waar ik even op ga liggen om mijn rugje te laten behandelen. Hij vraagt en duwt duwt nog ergens wat, zeer deed het toch al, plok voel ik klaar zegt hij. dan sjok ik terug naar het hotel met een hele grote lach, finisher shirt, finisher lint, medaille met foto erop ge-etst, wat pijntjes en een ervaring waar ik nu nog van vol schiet.

Als ik terug op de kamer ben is het eerste wat ik denk “he de bedden zijn opgemaakt en het is 06:45 hoe kan dat nou!” O ja ik heb een dag gemist. Dan ga ik kijken waar Hans zit en dat blijkt rond de 180km te zijn. Top denk nog in de wedstrijd, ruim binnen de cut off tijd de bikkel en finishen daar twijfel ik niet aan. tig appjes van vrienden en familie die mij dus live gevolgd hebben zo vroeg, SUPER bedankt daarvoor. Ik ga douchen, eten, drinken een dutje doen, even naar huis bellen en Hans opwachten voor het hotel. Rond half elf probeer ik normaal naar beneden te lopen om op de stoep voor het hotel te gaan zitten en Hajra naar de lopers te roepen. Daar komt hij aan de bikkel met een big smile en met een ingehouden traantje maak ik een foto. Het eerste wat hij zegt is ‘je bent toch wel gefinisht? Tuurlijk zeg ik” en ik zie een nog grotere lach. Ik zeg loop maar door en geniet van je finish moment ik loop even niet mee nou.

Als hij daarna gedoucht heeft en we eindelijk onze ervaringen kunnen delen zijn we het er over eens dat het alles waard was, 4 maanden training met veel nemen en weinig geven thuis, overal op letten wat voeding betreft en zo nog veel meer. Ik had voor mijzelf besloten als het deze keer niet zou lukken ik zou stoppen met het echte ultra gebeuren en wat blijkt Hans had dat ook. Ik besef mijzelf ook van iets anders raars, nog steeds geen 24 uur gelopen!

Alle twee een super ervaring rijker in twee super tijden, Hans: 28:21 en 67 man 84 overall gefinisht. Jan: 23:07 en 13 man en 16 overall 221 deelnemers en 138 gefinisht

Ik schrijf dit verslag nu 4 dagen na de Ultrabalaton en besef nog steeds niet dat ik het gedaan heb, het voelt zo raar ondanks dat ik lichamelijk echt wel voel dat ik het gedaan heb.