Jan Muller

Wat kan ik zeggen over deze editie?

Dit is van voor de wedstrijd mijn mening.

Mythisch? Nee

Speciaal? Nee

Lang? Ja 

Zwaar? Ja

Voorbereiding?  Veel

Fouten dingen gedaan? Ja

Goede dingen gedaan? Ja

Vertrouwen erin? 200%

Veel hoogte meters. Ja 3000 omhoog en nergens vlak, bij 150 km een bergje van 1600 meter op en over onverhard naar beneden in het donker.

Tijdens de wedstrijd.

Mythisch? Nee

Mooi? Nee

Zwaar? Ja

Warm? Deze editie 26 graden

Foute dingen gedaan? Ja

Goede dingen gedaan? Ja

Vertrouwen erin? 200%

Direct na mijn uitstappen.

Volgend jaar weer? Nee

Mythisch? Nee

Waarom uitstappen? Zie verslag.

Foute dingen gedaan. Ja

Goede dingen gedaan. Ja

Vertrouwen erin om het te kunnen? 200% nog steeds!

12 uur na uitstappen.

Volgend jaar weer? JA

Mythisch? Ja

Vertrouwen erin. Ja

Waarom?  Weet ik niet maar ik kan het, ik wil deze gewoon afmaken en daar heb ik heel, heel veel voor over. Het komt pas achteraf het Spartathlon virus en dat gaat nooit meer weg besef ik nu.

Leeftijds probleem? Nee er was iemand van 72 jaar, iemand van 66 die voor de 10 keer meedeed.

Dan nu alles over het totaal plaatje.

In 2017 mocht ik voor het eerst meedoen en raakte ik geblesseerd, dat was al heel erg toen. Nooit gedacht dat het er nog van zou komen daarna.

De voorbereidingen beginnen eigenlijk al in januari, dan is de inschrijving en als je inschrijft moet je ook al vast je trainingen en je hoofd die kant opzetten. Het is een loting als je niet direct kwalificeert, 25% beter als de eisen en die zijn dan best hoog. Dat is een saai verhaal dus niet belangrijk, in juni hoorde ik pas dat ik erbij zet, wist het al vanaf mei ongeveer dus toen de trainingen echt specifieker gaan doen.

Woensdag 24 september is het dan zover en ga ik richting Athene. Daar aangekomen, 30 graden en prachtig weer, zitten we met eigenlijk alle Nederlanders in hetzelfde hotel alleen zijn er die een crew bij hebben en hebben zelf iets geboekt. Dit vind ik wel jammer omdat het de teamspirit niet geeft die ik had verwacht. Donderdag startnummers ophalen en ook dat was niet wat ik ervan verwacht had, druk en op zijn Grieks chaotisch. Vrijdag mogen we onze dropbags inleveren en dan voel ik toch wel wat meer kriebels op een of andere manier.

Race dag!

07:00 mogen we weg bij de Akropolis de stad uit. De eerste 5km zijn vals plat naar beneden en dat loopt best lekker om te beginnen. We lopen over de drukste wegen van Athene de stad uit 1 rijbaan is voor ons afgezet en ondanks dat het zaterdag 07:00 is, is het druk. Dit wordt nog erger als we de stad uit zijn, soort van snelweg door een industrieterrein en het stinkt naar uitlaatgassen. Alle posten zijn goed voorzien van water en sportdrank, totaal 75 posten met checkpoint en plaatsen voor dropbags. Ondertussen hebben we al wat vals plat gehad en zijn we bij km 42 mijn 1 dropbag. Nu gaan we langs de kleinere raffinaderijen en het stinkt hier dus. Oude troep zouden we hier zeggen en vuil. Tot km 60 lopen we nog lang de grote raffinaderijen en is gewoon saai. We hebben al wel een paar mooie hoogte meters weg en bij het klimmen op dat slecht asfalt voel ik wat pieken in mijn heup, vervelend vind ik, maar niet verontrustend. We gaan richting Korinthe en lopen gelukkig al wat mooier. Alleen die heup, zak er al een keer door en dat pieken wordt ook meer en meer. We gaan nu het kanaal over en daar is een grote post, km 80. Het kanaal is heel bijzonder om te zien en ook mooi. Bij de post neem ik ruim de tijd, heb genoeg over voor de cutoff tijd. Weer op weg gaan we echt achteraf lopen niet supermooi maar veel beter. We lopen door dorpjes waar het erg druk is en je echt scherp moet zijn om niet ondersteboven gereden te worden. De heup vindt het niet leuk meer en ik zak er gewoon door bij iedere stap. Bij km 90 ben ik kwaad op mijn heup en probeer ik het nog met rustiger te dribbelen. Ook dat geeft geen verbetering en ik besluit om stevig te gaan wandelen, 7km/h. ik reken uit dat ik het dan nog binnen 36 uur moet kunnen halen. Ondertussen begint het al donker te worden en heb ik mijn lampje, gelukkig in de juiste dropbag, al aan. Alleen deze begint ineens 3 keer te knipperen en valt uit! Ik nog kwader, had het opgeladen 3 keer gecontroleerd. Gelukkig zit in de volgende dropbag mijn eigen lampje weet ik. Ik ga steeds meer vooroverlopen en bij de post moet ik 50 meter ervoor al beginnen met stoppen, ik kan niet direct stoppen dan loop ik alles ondersteboven. Dit gaat nog 2 posten goed, ik moet al wel tussendoor even mijn rug recht proberen te krijgen. Dan zegt er iemand achter mij ineens. Gaat het goed, ben je aan het hallucineren of heb je iets anders nodig? Ik vertel van mijn rug en hij blijft even bij mij voor de zekerheid. Bij de volgende post denk aan uitstappen, nog 130 km met deze rug nu al dankzij die heupproblemen. Ik besluit toch door te gaan, tijd zat denk ik! 113 km is het doek gevallen, dit ga ik niet redden. Er gaat heel veel door mijn hoofd. Inwendig komt er een stroom van kwaadheid en alles aan mij lichaam vervloek ik. Niet normaal zo kwaad als ik ben op mijzelf, ik had er een week ziekenhuis voor over gehad om te finishen.

Dan word je teruggebracht naar het hotel in Spartha, daar vervloek ik heel de Spartathlon en vind het …. wedstrijd. Ik hoor dat er meer Nederlanders zijn uitgestapt, in het ziekenhuis belandt aan het infuus gehangen. Wanneer ik daarna naar huis bel en mijn loopmaatje ook bel, zeg dat het niet de moeite is om hierna toe te gaan, ik er niet aan denk om terug te gaan hij beter niet kan gaan mocht hij kunnen! Alleen dan komt om een uur of 10 ’s avonds mijn Nederlandse kamergenoot binnen, helemaal van het padje, met die lauwerkrans op zijn hoofd en breek ik. Ik kan wel janken en ben helemaal om. Ik moet terug! Hoe dan ook! Ik ben alleen maar bezig hoe ik het kan gaan doen om hier volgend jaar toch weer na toe te kunnen. Mits het lichaam deze extreme dingen nog aankan natuurlijk. Het mooie is dat ik na deze eigenlijk wilde stoppen met het ultra ultra! Alleen nu moet ik nog een jaartje door, erg hoor, deze moet nog afgemaakt worden hoe dan ook. Daar heb ik heel, heel, heel veel voor over. Alleen als het lichaam, de afstanden boven de 150 km, geen roet in het eten gooit natuurlijk.

Nu even een update! De oorzaak is bekend en heb er gewoon niet bij nagedacht zo makkelijk was het te achterhalen! Ik ben 10 september van mijn fiets gereden en heb de dagen erna heupklachten gehad! Gewoon niet bij stilgestaan, de trainingen zaten erop en heb alleen nog maar korte trainingen gedaan. Gelukkig was Hans wakker genoeg om mij daar aan te herinneren. Net wat testjes gedaan en hieruit blijkt dat het kapsel rond het heupgewricht toch wel een opdonder heeft gehad. Dit geeft mij weer vertrouwen, alleen nu proberen om volgend jaar er bij te zijn! Hopelijk samen met Hans, dat zou Fantastisch zijn.

Een marathon in Noorwegen! Wat een beleving en ik heb er toch al wat mooie gedaan. Ik had deze al thuis gepland met toestemming van mijn lieve vrouw. Ik moest wel een klein beetje doortrainen i.vm. de Spartathlon. Ik had vooraf de hoogtemeters bekeken en de tijden van de mannen 55 plus en een beetje ingeschat rond de 3:30 moest mogelijk zijn. Dus Marian gevraagd rond 12:30 bij de finish te zijn. Organisatorisch prima geregeld, met de bus naar de start, drinkposten en iedere km aangegeven. Dat is iets waar ik een hekel aan heb, maar anderen vinden het prima. Er was ook halve, 15 km en een kidsrun van 7 km. Voor de hele was het eerst een halve bergop en daarna zo goed als naar beneden, zo goed als zegt genoeg! Toen ik in de bus zat en de km op het wegdek zag had ik spijt dat ik mijn telefoon niet bij had. Anders had ik geappt van maak er maar 13:00 van dus een half uur langer. Man, man wat een hoogtemeters in het echt. Na 42 km stopt de bus en mogen we eruit, na de sanitaire stops is het tijd om te starten, exact 09:00. Midden op de weg een streep, verkeer stil gezet en pang o nee het was een toeter. We lopen gewoon over een weg die niet afgezet is en ook geen verkeersregelaars. Daar kan het gewoon, auto’s gaan aan de kant en of wachten gewoon zonder ook maar iets moeilijk te doen. Het parkoers is gewoon schitterend wat een belevenis, gewoon zo mooi, sneeuw rotsen bos echt van alles. De eerste 8 a 9 gaan relatief langzaam omhoog, daarna is het toch het serieuzere klimmen tot de halve. Vanaf daar is de weg afgezet en gaat het een tijdje alleen maar naar beneden tot km 27 daar zat een serieuze klim van een km of 3. Daarna alleen maar naar beneden tot de finish. Ik heb nergens op mijn horloge gekeken, oké de eerste km naar mijn hartslag om hem laag te houden. Ik finish in 3:26 eerste plaats mannen 55 en 60, 17 overal. Superblij ermee want ik had echt zoiets van die 3:30 gaat hem niet worden toen ik in de bus zat. Geen spierpijn achteraf en nog flink wat hoogtemeters gemaakt tijdens de rest van de vakantie. Meer hoogtemeters op 140 km en 2,5 week, 2000 ruim als op de maand ervoor op km. Het was hem zeker waard wat beleving betreft zoals ik al vermelde en ik heb op veel plaatsen gelopen maar dit was een parel!

Ik mag en ga!!! Naar 8 jaar geleden een eerste poging en in een blessure eindigende poging mag ik nu opnieuw! 200% inzet vanaf 20 juni en op naar de laatste Spartathlon voor mij (denk ik). Superblij dat ik hem nog mag gaan meemaken en ga echt alles er aan doen om te finishen. Wordt vervolgd.

Ja toch weer rondjes lopen. Hans ging de 24 uur doen en ik durfde 6 uur wel aan. Konden we mooi samen finishen. Helaas liep het anders. Hans kreeg last van zijn knie en was na een uurtje of 6 weer naar huis. Stuurde nog een berichtje, maar dat had ik gemist. Dus ik baalde enorm dat ik alleen die rot rondjes moest lopen. Dit is echt niks voor mij, maar ik was er dus gaan met die banaan. Echt een saai parcours, vlak asfalt en verder niks. Mentaal een hele goede training dat wel. 10:00 starten we en ik ga in een tempo lopen waarvan ik denk dat ik het 6 uur vol houd. Ik loop op plaats 5 en draai mijn rondjes strak af, ondanks dat ik het hoofdje niet kan ontspannen. Ik blijf vol in gedachten en kom niet in mijn flow! De rondjes blijven strak en bij km 50 ben ik aan het versnellen en loop ik op plaats 2. Kijk dat is weer leuk en ik zie mijn concurrenten lopen. Ik ga er alles aan doen om ze voor te blijven, nummer 1 is een jonge god die mij al 4 keer is voorbij gekomen. Ik krijgen paar flinke dipjes en kan de rest toch voor blijven en eindelijk gaan we de laatste minuten in. Ik blijf even wandelen naast een 24 uur loper die ik al lang ken en zie net op tijd dat het niet zo’n goed idee is, nummer 3 komt eraan! Dus weer gas erop om mijn plaats veilig te stellen. Wat ook makkelijk lukt, met wat minder voorsprong en net geen 76 km wordt ik 2 en dat is iets wat ik nooit verwacht had.Dit is er een waar ik erg blij van wordt, niet mijn ding, geen zin meer in en dit resultaat! Mijn maand kan niet meer stuk. Ik hoop dat Hans snel weer kan gaan trainen en dat het geen blijvende schade is! Zo jammer dat hij er niet bij was!! Op naar Sparta.

Update. Rechtstreeks van Ultraned!

Jan Muller kwam tot 75,961 km, de 3^e prestatie allertijden in de M60 categorie.

Kijk en dan ben je gewoon een van de beste! daar ben ik dus supertrots op en geeft hem een gouden randje.

Ja, weer eens iets anders dan een ultra. Gewoon een marathon om eens te kijken hoe dat voelt en gaat. Dat is toch weer heel anders dan een ultra. Hans en ik hadden eigenlijk wel graag een ultra of iets speciaals gedaan maar dit kwam voorbij en leek ons ook wel leuk, de oudste van Nederland, betaalbaar en nog plaats. Dus zondagmorgen vroeg weg want het is best een eindje rijden. Daar aangekomen gelijk een super parkeerplek met laadpaal en dichtbij alles. Na het ophalen van de startnummers en de nodige toilet bezoeken gaan we richting de startvakken, tijd genoeg. Het regende voor de start af en toe, tijdens de start was het droog en dat is het gebleven. Eindelijk beginnen we te lopen, geen startschot gehoord en na een paar honderd meter gaan we de officiële start over. Ik ga met de hazen van 3:15 mee en vind dat ik hard moet lopen om ze bij te houden. Ook wat ik ook al weer waarom ik een hekel heb aan die drukte, duwen, ellebogen, op je hielen trappen en toch nog mensen voorbij moeten die gewoon ver achteraan horen. De eerste 10 km pak ik niks aan drinken gewoon omdat het te druk is. Daarna wordt het wat beter en pak ik eindelijk wat water. Het tempo vind ik nog steeds aan de hoge kant en ook de drukte. Dan splits de halve en de hele marathon en wordt het weer beter. De omgeving is gewoon top, landelijk vanaf een km of 10. Bij de 21 km, volgens de hazen lopen we rond de 1:37 dus 3:14 op de hele. Ik merk dat ik bij de hazen wegloop. Na 25 km ben ik er inderdaad van weg en ik blijf inhalen, he5 parcours wordt mooier en ik loop steeds meer bijna alleen. Als we de stad weer ingaan vind ik dat best jammer, maar we gaan ergens een mooie ronde toch weer door het buitengebied. Dan kom je terug in de stad en na een saai stuk ga je door een woonwijk, overal muziek en supporters toch wel leuk! Daarna richting centrum en dat is best wel opletten want je denkt dat je er bent alleen dan is het nog 3 km. Als je dan eindelijk richting de finish gaat staan er drie bogen en daarachter is pas de finishlijn echt verrassend. Ik zie de klok en geloof het eigenlijk niet. 3:12 min de ruim 3 minuten die we nodig hadden om bij de sart te komen is 3:09 netto, echt superblij mee. Niet verwacht dat ik dit nu zou kunnen. Hans was ook superblij, geen wereldwijd maf nergens last van en toch lekker gelopen! 2 tevreden mensen en een super leuke dag gehad.

Ja inderdaad Spartathlon 2025!
Dit jaar is de kans, na een teleurstellende loting, toch heel groot dat ik er na toe mag. Ik sta 23 op de wachtlijst. Wat al 2 plaatsen meereis als net na de loting. Hans staat helaas ergens op plek 200. Hij stond vorig jaar op plaats 50 en zat erin, helaas door blessureleed is het toen voor hem niet doorgegaan. Daarom is mijn kans eigenlijk nu al 90%. In de eerste instantie was ik er tevreden mee dat ik niet ingeloot was, maar na een paar dagen had ik het er toch moeilijk mee. Geen Spartathlon als laatste ultra ultra vond ik toch een teleurstelling! Daarom super blij nu. Eerst even de Enschede marathon, dan rust en gaat de voorbereiding beginnen. Zodra het definitief is komt gelijk op dit blog!

Toch weer een keer terug na deze mooie wedstrijd, het parcours dan! want eerlijk gezegd is dit, ook al lopen we nu tegen de klok in, een echt super mooi parcours. Zondag om 07;00 pikt Hans mij op om richting Vlissingen te rijden en na wat mistbanken en verder een mooie witte wereld van de vorst zijn we ruim op tijd daar. Na de toiletbezoeken is het tijd om naar buiten te gaan en elkaar succes te wensen. We lopen richting de molen waar ik vlakbij de as van mijn ouders heb uitgestrooid! Machtig mooi moment en hier kom ik dus nog een keer net voor ik finish. Even de sluizen over en langs het station, mijn moeder heeft hier heel vaak gelopen, gaan we naar het buitengebied. Lekker langs de Westerschelde, lijkt wel een beetje op de 60 van Texel zo. Mooi weer, zee links, vogels overal en bij geen wind heerlijk lopen zo. na dat we de snelweg onder door gegaan zijn krijgen we een stuk onverhard pad en gaan we een saai stuk over het industrieterrein van Middelburg. als we daar uitlopen weer de polder in en gruwelijk genieten van de omgeving en de vogels die hier rondvliegen. af en toe komen er estafette lopers voorbij, leuk voor de afwisseling en rijden er wat verdwaalde wielrenners rond. Op weg naar Veere, een heel leuke vestingstad waar we weer door de tunnel lopen en het al erg druk is met toeristen. Nu lopen we bijna tot Breezand lang het kanaal om daar het strand op te gaan. Twee jaar geleden was hier de start en finish. Het strand op is al erg druk met toeristen en ook op het strand is het redelijk druk. Jammer van de mensen die hun hond niet in bedwang kunnen houden, dit is niet leuk voor ons hardlopers. Het strand ligt er goed bij, vind ik, niet super hard wel laag water maar ook niet echt zacht. De strandafgang is erg druk en bij die post loop ik bijna verkeerd door de drukte. nu een stukje door de duinen om weer het strand op te gaan. De strand op en afgangen zijn lekker los en zak je lekker in weg, superzwaar dus. Na het laatste stukje strand gaan we het parcours van de kustmarathon, zo goe als dan, volgen. hier is het erg druk en moet je al oppassen voor de alle toeristen met de fiets, honden, kinderen die van links naar rechts en het hele fiets /wandelpad in beslag nemen. Nu komen ook de hoogtemeters, bijna 400 op en dus ook 400 naar beneden. Deze zitten bijna allemaal in de laatste 15km. daar lagen de paden er slechter bij als 2 jaar geleden, meer zand erop dus leek het of je op het strand liep. Nu is het echt niet zo leuk meer dat het met dit prachtige weer in combinatie met de vakantie zo druk is. het is echt slalommen tussen de toeristen. Wat ben ik blij als we Vlissingen inlopen, ik heb te weinig gedronken merk ik! ik loop een beetje te zwalken en kan mijn voeten niet echt op tillen, beetje coördinatie kwijt! De boulevard is super druk en ik ben blij dat ze hier aan de weg bezig zijn, nu is hij alleen voor lopers en fietsers open. Eindelijk zie ik de molen en loop ik weer langs mijn emotioneel plekje op naar de finish. 05;24 plaats 6 en 5 seconden per km langzamer als 2 jaar geleden. Dik tevreden na eigenlijk weggegaan te zijn met het idee van leuke wedstrijd voor tussendoor en niet echt iets speciaals voor getraind.

Hans kwam een uurtje later binnen en dat vond ik super knap. 2 weken geleden spit, 5 weken geleden een flinke valpartij met een hinderlijke afloop en nu gewoon finishen. TOP ,top en nog eens top.

Super mooi parcours, onderweg super verzorging, jammer dat er over de finish dan een kopje bouillion is en een paar winegums met tuk koekjes. Zelfs water moet je kopen en verder geen cola of sportdrank. Jammer organisatie hier missen we toch iets

Ja weer een jaar verder en een nieuw ingegaan. Afgelopen jaar éen heel erg dieptepunt een DNF op de Bello Gallico! De bedoeling om dit jaar dus met ultra, boven de 100km, te stoppen is daardoor wel veranderd. Wat is de planning nu dan voor 2025? We zullen eens beginnen met heel blijven. Januari niks bijzonders alleen wat langere duurlopen om het bij te houden. Dan eens serieus naar het NK 100 km in Winschoten trainen. Tussendoor een paar mooie marathons en liefst wat trails met hoogtemeters. Daarna serieus op naar de Bello en deze keer echt super getraind aan de start staan! Daar moet ik echt alles op alles voor gaan zetten. afgelopen jaar was mooi met weinig echt spectaculaire dingen maar gewoon een leuk loopjaar, tot december dan.

wordt aangevuld 01-01-2025

Balen, balen en nog eens balen! De derde maal en weer een DNF.

We, Hans en ik rijden vrijdagnacht om 01:30 richting Oud Heverlee voor de Bello Galico. We weten dat deze het moet worden, geen gezeur maar een Kerel biertje straks. Wat loopt het helaas anders

Om 04:00 mogen we weg en wensen elkaar succes. de eerste km lekker rustig aan en in groep blijven om te profiteren van het licht. Het parcours ligt er redelijk bij, minder water, maar net zo glad. Dus ik weet nu al dat het 2 rondje erg lastig gaat worden, alleen in het donker en dus weinig licht. dat is voor later denk ik ook gelijk. Vol vertrouwen, rustig aan en lekker bezig blijven dan komt het goed. De eerste post gaat er aan komen en ik pak een broodje, wat drinken en weer door. Ondertussen ben ik ergens flink door mijn enkel gegaan en dat voelde ik nog wel een paar km. Ik dacht echt nu is het over, maar gelukkig verdween de ergste pijn. Net voor de 2 post val ik ook nog even op mijn knie, zelfde been en die was ook nog wel even gevoelig. bij de 2 post lekker een wrap en drinken. Daarna komt het natte stuk waar ik vorig jaar tot mijn kruis door het water moest, nu hebben ze het omgelegd en is het glad en tot je enkels door de modder. Ik begin rare pijntjes te voelen die ik wijd aan de gladde ondergrond waar je ondanks de trailschoenen weinig grip hebt. Ook beginnen nu de klimmetjes in de bossen met de afdalingen op diverse ondergronden. Dit voelt ook niet echt lekker en ik kan niet naar beneden knallen wat ik normaal wel kan. het doet toch echt wel iets meer pijn als normaal. bij de 3 post neem ik een hotdog en weer wat drinken, Als ik daar wegga merk ik dat na het even zitten het toch wel ongewoon raar voelt, linkerbeen, knie, heupen, steken in kuit links en dan begint mijn rug rechts onder ook steeds gevoeliger te worden. bergaf kan ik al bijna niet meer hardlopen en coördinatie is ook weg. De rug voelt hetzelfde als bij de UltraBalathon, alleen nu kan ik nog een beetje dribbelen. Dat wordt wat denk ik als ik nog een ronde moet in het donker. Geen coördinatie bijna en alles heel erg gevoelig. Bij de 4 post, waar je omdraait en tegengesteld gaat voor de 2 ronde ga ik even zitten en probeer alles even te resetten. maar als ik omhoog ga om een bord past is het duidelijk, over en uit. Weer een DNF, ik snap niet waar al die pijntjes vandaan komen en baal als een stekker. Na een tijdje komt Hans binnen en die ziet er ook al niet vrolijk uit. Onderweg ook al van allerlei rare dingen en hij denkt ook, als ik hiermee nog een ronde moet is het misschien wel helemaal over met hardlopen. We gaan de dropbag ophalen en naar huis. onderweg hebben we het er weer over waarom deze nou niet wil lukken, trainingen, ondergrond, tijdstip? we weten het niet en denken gelukkig weer aan volgend jaar, nieuwe dingen andere we zien het wel. dat is voor later.

Als ik thuis ben en mijn sokken uit doe om te gaan douchen zie ik een enkel die 2 keer zo dik is! Dus achteraf snap ik het in één keer, doorgelopen op de enkel is het euvel. Alle pijntjes komen omdat je toch anders gaat lopen om de enkel te sparen en dat werkt door op de rest. Ik werd vanmorgen wakker en kon niet uit bed komen van mijn rug en linkerbeen en na een ronde wandelen voelde mijn knie ook al niet fijn. Mijn enkel is ook een dag later nog iets dikker geworden. Dus de juiste beslissing genomen. Alleen nooit meer een Bello, dat weet ik nu ik de oorzaak weet nog niet zeker. Ik hou niet van een DNF en toch zeker niet voor zo’n wedstrijd.

Opnieuw de Beartrail/ Grizzly 100!
Weer een super mooie deze keer, prachtig weer, super parcours en heel veel zin. Om 3:00 ‘‘s nachts apl weg vanwege een wegafsluiting, mooi op tijd daar om relax te kunnen starten. Om 06:05 worden er weer een 400 mannen en vrouwen losgelaten voor 100km in deze mooie en erg zware trail. Voor de statistieken, 2500 omhoog en 2500 omlaag. Paden met grote stenen, klei tot je knieën, ook nog met een tractor helemaal losgereden, omgewoelde bospaden en ook af en toe wet asfalt. Dat is een km of 75 nog leuk maar dan is het mooie er wel af! Vorig jaar was het overal spekglad en waren de laatste 25 het beste, nu was het andersom, de laatste 25 waren de boswerkers bezig geweest en gewoon wandelen was al moeilijk op sommige paden. Er was een pad daar hadden ze een laag stenen opgegooid van een cm of 20 bij 10, soort van lava stenen, dit was ruim een km daarachter een paar km omgewoeld bospad en dan nog een stukje van die lekkere klei. Dus gewoon afzien. Dit jaar wel kunnen genieten van de omgeving en een prachtige zonsopkomst! Daar was ik wel blij mee, want als je kunt genieten schieten de km ook beter op. Ook erg blij met mijn eindtijd, 10 minuten sneller als vorig jaar en de dag erna wel spierpijn maar niet zo erg als vorig jaar. Nu op plaats 19 bij de mannen en 22 overal. In mijn leeftijdscategorie 1 en bij de mannen 50 derde, dus ik mag niet klagen!
Op naar de Bello Gallico voor de laatste poging deze te finishen, vertrouwen is er nu heel blijven.