Sittard 24/H

Ja wat moet ik hier over zeggen! Tranen met tuiten huilen helpt niet, klagen ook niet en schelden ook niet. Ik ben gewoon niet meer in staat om met de huidige voeten op een biljartlaken heel langzaam rondjes te lopen. Na 20 km twijfelde ik al of ik andere schoenen aan zou doen, de bunionette speelde flink opgaan beide voeten. Tempo was rustig, hartslag was wel iets aan de hoge kant maar niet verontrustend. Wel had ik last van winderigheid en dit lag waarschijnlijk aan de sportdrank van de organisatie, ik kon alles eten en drinken. Na 35 km begonnen de voeten echt te pieken op de verkeerde plaatsen en vond ik het wel verontrustend worden, geen ontstekingen nu. Wanneer ik iets versnel gaat het wel beter, alleen ga ik dat niet volhouden. Voorbij de marathon besluit ik om geen risico te nemen en gewoon mijn tent op te zetten en gaan slapen. Dan kan Hans lekker zijn ding doen en zie ik wel wat er verder gebeurt. Lekker mijn schoenen uit, wat een fijn gevoel geeft dat en dat betekent dat ik de juiste beslissing benoemen heb. Ineens staat Hans bij me en zegt ook te stoppen, ik probeer hem nog aan de gang te krijgen maar ook hij wil heel blijven. Onderweg, naar huis spookt er van alles door mijn hoofd en ook dat van Hans. Wat ging er nu mis! Het geeft in ieder geval geen fijn gevoel. Zondag ga ik met dezelfde schoenen 30 km in een iets hoger tempo en totaal geen last, waren iets geïrriteerd maar het wordt niet erger. Maandag weer 27 km, langzamer andere schoenen en weer geen last. Ik hou het erop dat een strak vlak asfalt parcours niks voor mij is. In Steenbergen heb ik de 12 uur gedaan, rondes van 2,5 km, alleen dit was een straten parcours, asfalt klinkers, stoepje op en af. Dat vonden sommige toen niet leuk maar was wel gevarieerd. Ik denk niet dat ik er nog aan begin, op zo’n parcours dan. Laat mij maar ploeteren en zwoegen. Op naar Hongarije vol goede moed nu!!